Celem artykułu jest porównanie atrakcyjności turystycznej województw w Polsce. W badaniu wykorzystano dane GUS za rok 2014. Do oceny potencjału turystycznego zastosowano metody wzorca rozwoju Hellwiga oraz TOPSIS (Technique for Order Preference by Similarity Ideal Solution). Wyniki porównano z odpowiednimi wartościami wskaźników gęstości oraz intensywności ruchu turystycznego według Schneidera.
Z analizy wynika, że najwyższy potencjał turystyczny mają województwa małopolskie i śląskie, a najniższy — podlaskie i lubelskie. Dobrym wykorzystaniem potencjału turystycznego wykazały się m.in. województwa: małopolskie, śląskie, dolnośląskie, pomorskie i zachodniopomorskie.
potencjał turystyczny, województwo, miara rozwoju, TOPSIS
C38, C43, L83
Bąk, I., Szczecińska, B. (2014). Analiza atrakcyjności turystycznej miast wojewódzkich. Wiadomości Statystyczne, nr 12, s. 80—95.
Derek, M. (2007). Gmina turystyczna — ujęcie metodologiczno-metodyczne. W: Kurek, W. Pawlusiński, R. (red.), Studia nad turystyką. Prace ekonomiczne i społeczne. Geograficzne, społeczne i ekonomiczne aspekty turystyki, s. 27—32. Kraków: Instytut Geografii i Gospodarki Przestrzennej, Uniwersytet Jagielloński.
Gołembski, G. (red.). (1999). Regionalne aspekty rozwoju turystyki. Warszawa—Poznań: PWN.
Gołembski, G. (red.). (2002). Metody stymulowania rozwoju turystyki w ujęciu przestrzennym. Poznań: Wydawnictwo Akademii Ekonomicznej.
GUS (2015a). Rocznik Statystyczny Województw 2014. Warszawa.
GUS (2015b). Turystyka w 2014 r. Warszawa.
Hellwig, Z. (1968). Zastosowanie metody taksonomicznej do typologicznego podziału krajów ze względu na poziom ich rozwoju oraz zasoby i strukturę wykwalifikowanych kadr. Przegląd Statystyczny, nr 4, s. 307—327.
Hwang, C.L., Yoon, K. (1981). Multiple Attribute Decision Making. Methods and Applications.
Nowy Jork: Springer Verlag.
Kaczmarek, J., Stasiak, A., Włodarczyk, B. (2002). Produkt turystyczny, albo jak organizować poznawanie świata. Łódź: Wydawnictwo Uniwersytetu Łódzkiego.
Kukuła, K. (1993). Próba waloryzacji województw ze względu na zagospodarowanie turystyczne i środowisko naturalne. Folia Turistica, nr 4, s. 117—133.
Kurek, W. (red.). (2007). Turystyka. Warszawa: PWN.
Nowak, E. (1990). Metody taksonomiczne w klasyfikacji obiektów społeczno-gospodarczych. Warszawa: PWE.
Panek, T. (2009). Statystyczne metody wielowymiarowej analizy porównawczej. Warszawa: Oficyna Wydawnicza SGH.
Pawlusiński, R. (2005). Samorząd lokalny a rozwój turystyki. Przykład gmin Wyżyny Krakowsko- -Częstochowskiej. Kraków: Instytut Geografii i Gospodarki Przestrzennej, Uniwersytet Jagielloński.
Puciato, D. (2010). Wybrane elementy atrakcyjności turystycznej powiatów województwa opolskiego. Infrastruktura i ekologia terenów wiejskich, nr 1, s. 187—195.
Rapacz, A. (red.). (2004). Współpraca i integracja w turystyce w euroregionie Nysa w perspektywie członkostwa w Unii Europejskiej. Wrocław: Akademia Ekonomiczna im. Oskara Langego.
Strahl, D. (1978). Propozycja konstrukcji miary syntetycznej. Przegląd Statystyczny, nr 2, s. 205— 215.
Zajadacz, A., Śniadek, J. (2009). Ocena potencjału turystycznego. W: Z. Młynarczyk, A. Zajadacz (red.), Uwarunkowania i plany rozwoju turystyki. Walory i atrakcje turystyczne. Potencjał turystyczny. Plany rozwoju turystyki, s. 35—59. Poznań: Wydawnictwo Naukowe UAM.
