Abstrakt

Hoc in arcticulo praemium, duae partes et conclusio habentur. In praemio sermo est de necessitate apud ministrum sacramenti poenitentiae tum potestatis ordinis seu presbyteratus vel episcopatus tum specialis facultatis sive a iure sive ab episcopo concessae. Parte in prima articuli ius vetus circa absolutam necessitatem potestatis ordinis in ministro sacramenti poenitentiae refertur. Hac in requidam errores in historia Ecclesiae existebant: primis Ecclesiae saeculis — Montanistae, medio aevo — Waldenses, Wicleffitae et Hussitae, tempore XVI et sequentium saeculorum — protestantes, tandem modernioribus temporibus — Modernistae. De his omnibus, in quantum ministrum sacramenti poenitentiae attingunt, exponitur. Pars altera articuli in tria puncta dividitur. In primo puncto can. 872 Codis Iuris Canonici Benedicti XV et can. 965 Codicis Iuris Canonici Joannis — Pauli II breviter explicantur. Altero in puncto doctrina Concilii Vaticani II de ministro sacramenti poenitentiae et speciatim verba ista — sacerdos in persona Christi sacramentum poenitentiae administrat, praesentantur. In tertio puncto ad quaestionem quorumdam fidelium contemporaneorum , quare necessario peccata nostra confiteri debeamus sacerdoti, paucis verbis respondetur. Sub finem articuli relatio inter personalem sanctitatem ministri sacramenti poenitentiae et validitatem eiusdem sacramenti a ministro celebrati, consideratur. Ecclesia catholica iam a primis temporibus stabiliter docet, quod sanctitatem ministro valde utilem esse, attamen poenitentem valide absolvere etiam ministrum, qui graviter peccavit seu minime sanctus est. Invalide autem absolveret poenitentem minister solummodo iocum ex sacramento poenitentiae vel ipsa absolutione faciens. Evidenter id agere omnino nefas est.