Sirena: poesia, arte y critica

Misschien verwacht hij dat ik voor hemval vanwege dat illustere gejammer,tot in de wijde omtrek mondgemeenomdat het van een dichter komt

wiens verzen stellig de bretellen zijnwaarmee hij heel zijn ziel ophoudt.Misschien denkt hij dat ik in vage vertenwoon en wil hij daarom aldoor elders zijn.

Hij denkt voorwaar te veel, mijn ikkerigestakker. Is liefde niet het stomste wat bestaat?En of hij voor me dicht of rijmt, uitzonderlijk verfijnd,of wijdbeens loopt te jodelen in een Tiroler broek:

voor mij maakt het geen sikkepit verschil.Wat heeft zo'n kerel al niet nodigom te vergeten dat hij straks verdwijnten amper meer is dan een naaktslak

of een wildpastei? Godallemachtig, toch niet mij?Komaan! Mijn rondingen die hij bombastischmet hosties en monstransen vergelijkt:zij zijn alleen natuur, aldus bederfelijk.

Maar nee, meneer ontdekt in alles iets subliemsdat hem dag in, dag uit aan mij doet denken.Ik zit gevangen in zijn hoofd als in een kooien heb niets eeuwigers dan schouders, billen, borsten.

Tal vez espere que yo ceda ante élpor sus ilustres gemidos que andande boca en boca en muchas leguasa la redonda, pues vienen de un poeta

cuyos versos son de seguro los tirantescon los que suele sujetar su alma.Tal vez piense que yo habite en lejanías vagas,y quiera por eso estar siempre en otra parte.

En verdad piensa en demasía, mi desdichadoegocéntrico. ¿No es el amor lo más tonto que existe?Y que poetice y rime para mí con gran finura,o camine cantando como un tirolés en pantalón de cuero:

me importa un pito lo que haga.¡Es asombroso lo que un tipo como él necesitapara olvidar que dentro de poco desapareceráy que no es mucho más que una babosa

o un paté de caza! ¡Dios Todopoderoso, que eso no sea yo!¡Pero caramba! Mis curvas que él, rimbombante,compara con hostias y custodias,son puramente naturales, y por ende perecederas.

Pero no, el señor descubre en todo algosublime que, día tras día, lo hace pensar en mí.Estoy prisionera en su cabeza como en una jaula,y no tengo nada más eterno sino hombros, nalgas, pechos.

Perhaps he reckons on my falling athis feet because of that distinguished wailing,on everybody's lips for miles aroundbecause it stems straight from a poet

whose verses are the veritable bracesby means of which his whole soul is upheld.Perhaps he thinks I live in misty distant regionsand therefore would be elsewhere all the time.

He thinks indeed too much, my egotisticwretch. Love surely is the stupidest invention?And whether he should write or rhyme for me, refinedly so,or yodel legs apart in Lederhosen:

I really couldn't care a flying fart.Amazing what a bloke like that would needto forget he 'll soon be out of mindand that he is but little more than a slug

or game pâté? Well, God Almighty, not me, surely?Come on! My curves which he bombasticallycompares to hosts and monstrances:they're nature, nothing else, and thus short-lived.

But no, in all his lordship finds a touch sublimethat causes him to think of me day in, day out.I sit a captive in his head as in a cageand my eternity is only shoulders, buttocks, breasts.