Abstract
Leibniz in the Disputatio seeks a principle of individuation that (a) accounts for the indivisibility and distinction of individuals, (b) accounts for the individuation of all created, finite substances, (c) is a principle of being and not of thought, a metaphysical and not epistemological principle, and (d) is an internal, not external, principle, i.e., constituent of the individual as such. This chapter examines Leibniz’s “negative” argument in the Disputatio,to the effect that neither negation, nor existence, nor haecceity can be the principle of individuation. The strategy will be, first, to provide a rationale for why each of these might be considered to be the principle of individuation and, second, to set out and assess the arguments by which Leibniz intends to show that each fails. To both ends, reference will be made as necessary to the texts that Leibniz read for and cited in the Disputatio.
This is a preview of subscription content, log in via an institution to check access.
Access this chapter
Tax calculation will be finalised at checkout
Purchases are for personal use only
Preview
Unable to display preview. Download preview PDF.
Notes
Jorge J.E. Gracia, Introduction to Problem of Individuation in the Early Middle Ages, 2nd. ed. (Munich, Federal Republic of Germany. Philosophia Verlag, 1988 ), pp. 30–34.
Jorge J.E. Gracia (trans.), Suarez on Individuation: Metaphysical Disputation V. Individual Unity and Its Principle ( Milwaukee, WI: Marquette University Press, 1982 ), p. 32.
Herman Shapiro (ed.), Medieval Philosophy ( New York, NY: The Modern Library, 1964 ), p. 492.
Gracia, Introduction to the Problem of Individuation in the Early Middle Ages,p. 26.
Johannes Duns Scotus, Reportata Parisiensia (Hildesheim, Federal Republic of Ger-many: Georg Olms Verlag, 1969), II, distinction 12, question 6, Part I, p. 329b: “Unum dicit indivisionem, indivision negationem, igitur per ninil positivum individuatur.”
Christian de Ramoneda, Commentaria in libellum de ente et essentia D. Thom. Aquinatis (Perpignan: Sanson Arbus, 1596), Disp. de Materia,article 3, p. 380: “Cum individu-um non aliud significet quam quod a se indivisum est a quovis autem alio divisum, et separatum per duas negationes, quae sunt negatio divisionis a se, et negatio identitatis cum alio, non autem per aliquid positivum, individuum materiale in esse talis indi-vidui constitutum esse contendunt.” See also Archangelus Mercenarius, Dilucidationes obscuriorum locorum et quaestionum philosophiae naturalis Aristotelis.. (Venetiis: Apud Paulum Meietum, 1588), De Principio Individuationis,Part I, chapter 2, p. 507: “… substantia Materialis sit una numero, et individua non per aliquam positivam, sed solum per duplicem negationem: nam cum unum numero, et individuum non dicat nisi negationem divisionis a se, et negationem identitatis cum alio, siquidem Socrates ideo est unus numero et individuus, quia in plures homines dividi nequit, et est non idem, vel diversus a Platone, et quocunque alio individuo, ea propter inquirenda non est alia causa positiva ab hac duplici negatione.”
Ramoneda, Commentaria in libellum de ente er essentia D. Thom. Aquinatis,p. 380–381: “... firmior ratio in hunc modum se habet. Si per aliquam entitatem positivam in esse talis individui constitueretur, vel illa esset materia, vel forma, vel aliquod accidens; sed non materia, quia ilia ad omnia potius individua ex se est indifferens, cum sit pura potentia, non forma quia ista essentiam complet, quae omnibus individuis est communis (ut patet), nec aliquod accidens, quia accidens substantiae principium esse non potest, individuum autem substantiae substantia est; igitur nulla entitas positiva tale principium esse potest, sed per duas negationes potius in esse individui constituitur.”
Mercenarius, Dilucidationes obscuriorum locorum et quaestionum philosophiae natu-ralis Aristotelis,p. 507: “… sed hac duntaxat substantia est individua et numero una, confirmatur sic, si substantia esset individua per aliquam positivam causam, vel illud est materia, vel forma, vel aliquod accidens. Materia esse non potest, quia cum individuum dicat esse indivisum a se, et divisum a quolibet alio, materia non est causa distinctionis, et diversitatis, quoniam in fundamento naturae nulla est distincto.. igitur materia causa esse non potest, ut substantia sit individua: praeter quaeritur de ipsa per quid est haec, et individua aut seipsa, aut ab alio, non ex seipsa, quoniam est natura communis, et indeterminata: non ab alio, quia tunc quaeram de illo alio, et ita in infinitum. Neque causa individuationis potest forma esse, quoniam quod est causa communicabilitatis, et universalitatis, non potest esse ratio individuationis, quia idem non potest ratio et per se causa oppositorum, sed forma est causa universalitatis… ergo, etc.”
ibid: “... neque aliquod accidens esse potest sive sit absolutum, sive respectum, quoniam substantia accidens antecedit. igitur individuum substantiae individuum accidentis antecedit, igitur substantia per ipsam accidens individua esse non potest.”
This is the argument of Zimara. See chapter 4, pp. 105–109.
Mercenarius, Dilucidationes obscuriorum locurum et quaestionum philosophiae nat-uralis Aristotelis,p. 507: “… cum itaque substantia neque per materiam neque per formam, neque per aliquod accidens individua sit, igitur individua non est per aliquam causam positivam. Remanet ergo ut huiusmodi sit per duplicem negationem, scilicet per negationem diversitatem a se, et per negationem identitatis cum alio.”
Edwin B. Allaire, “Bare Particulars,” in Michael J. Loux (ed.), Universals and Particulars (Notre Dame, IN: Notre Dame University Press, 1970), p. 288, emphasis original.
ibid. ‘Character’ here appears to mean particular properties of things.
ibid., p. 288.
See John A. Trentman, “Scholasticism in the Seventeenth Century,” in Norman Kretz-mann, Anthony Kenny, and Jan Pinborg (eds.), The Cambridge History of Later Medieval Philosophy (Cambridge, England: Cambridge University Press, 1982), p. 824. The Principles of Individuation Leibniz Rejects 75
Gottfried Wilhelm Leibniz, Disputatio Metaphysica de Principio Individui,in Sämtliche Schriften and Briefen (Darmstadt, Germany: Otto Reichl Verlag, 1930), Series 6, Vol. I, p. 14: “11. Secunda opinio est quae negationes ponit principium individuationis. An vero quenquam habuerit qui defenderit, valde dubito, nisi fortasse aliquem Nominalium obscuriorem. Tanto magis autem suspecta est, quod Bassolius refert quosdam, qui principium Individui dixissent existentiam cum duplici negatione, quod satis improbabile nec ullam convenientiam habet. Praeterea alii, qui meminere, non adjunxere existentiam. Bassolius quoque ipse, ac si duae sententiae essent, separatim existentiam et negationes refutat. Vix tarnen potuit esse ex toto Nominalis, qui hoc defendit, nam illi praesupponendum, universale magis esse Ens quam singulare. Quicquid autem sit de autore, sententia ita concipi potest, ut a summo genere per differtias determinato ab subalterna, inde infimam speciem descendans; ibi vero ulterius nequeas, et negatio ulterioris descensus sit intrinsecum formale individui. Et esset haec de individuo sententia quemadmodum Occami de puncto, qui in Logic praedic. quant. ettr. de Eucharistia,dicit referente Pererio I. 10 c. 5 superficiem esse nihil aliud quam corpus cum negatione extensionis in profunditate ulterioris, lineam in latitudine, punctum in longitudine. Porro prior, negatio divisionis, est quasi generalis individui; altera vero, negatio identitatis cum alio, faciet hoc individuum ab alio vere distinctum.” 12. De hac sententia Mercenar. Dilucid de Princip. Ind. Part I c. 2 et fuse de Bassolius 1. 2 sent. d. 12 q. 4 artic. I. “Fundamentum eorum est, quod persuasi fuere nullum positivum posse statui. Sed non videre quod natura possit individuare seipsam. Oppugnari possunt facile: Individuum aut extra intellectum a negationibus constituitur, aut in intellectu. Si hoc, eorum Responsio nihil facit ad rem; si illud, quomodo Ens positivum constitui potest a negativo? Praeterea Negatio non potest producere accidentia individualia, deinde: omnis negatio est alicujus positivi, alioqui erit solum verbotenus negatio. Sint igitur duo individua Socrates et Plato, principium Socratis erit negatio Platonis, et principium Platonis negatio Socratis, erit igitur neutrubi aliquid positivum et in quo possis pedem sistere. Acutaalia argumenta apud Bassolium vide.”
Johannes Duns Scotus, Reportata Parisiensia, II, d. 12, q. 6 and Quaestiones in Lib. II Sententiarum II, d. 3, q. 2 (Hildesheim: Federal Republic of Germany: Georg Olms Verlag, 1969 ).
Johannes de Bassolis,… in Quattuor sententiarum libros… (Pares: Frellon, 15161517) II, do. 12. q. 4, fol. 78vb: “Ideo est alia opinio que ponit quod principum individuationis est actualis existentia concurrente tarnen duplici negatione. Quarum una est non dividi infra se et alia est non esse aliud et ita dividi ab alio et irta duplex negatio consequitur in re vel concomitatur ipsam actualem existentiam.”
Ramoneda, Commentaria in libellum de ente er essentia D. Thom. Aquinatis,p. 380.
Mercenarius, Dilucidationes obscurorum locorum et quaestionum philosophiae naturalis Aristotelis,chapter 3.
Herman Shapiro (ed.), Medieval Philosophy,pp. 500, 502–503.
ibid., pp. 501, 503.
Philotheus Boehner, Collected Papers on Ockham (St. Bonaventure, New York: The Franciscan Institute, Franciscan Institute Publications, Philosophy Series no. 12, 1958), p. 158: “On the other hand, there can be no doubt that Ockham radically denied the existence of any universality in singular things. The universale in re even as common nature, or in any other form which entails any real existence of the universal in individuals is eliminated on metaphysical grounds.” Hence, the form or nature in each thing is, for Ockham, singular.
Shapiro (ed.), Medieval Philosophy,p. 501.
Arthur Hyman and James J. Walsh (eds.), Philosophy in the Middle Ages ( Indianapolis, IN: Hackett Publishing Co., 1973 ), p. 625.
Paul T. Lucey, Metaphysics and the Philosophy of William of Ockham ( Rome, Italy: Gregorian Pontifical University Press, 1954 ), p. 41.
Gracia, Introduction to the Problem of Individuation in the Early Middle Ages,2nd. ed., p. 19.
Allaire, “Bare Particulars,” passim.
Henricus Gandavensis,... Aurea Ouodlibeta (Venetiis: apud Iacobum de Francioscis, 1613), quod. 5, 8, p. 246a: “Est igitur dicendum, quod in formis creatis specificis ut specificae sunt, ratio individuationis ipsarum, qua determinuntur in suppositis, et quae est ratio constitutiva suppositi, est negatio, qua forma ipsa, quae ex se est specifica in esse rationis, at est terminus factionis, facta est individua omnino in supposito, et individualis et singularis privatione omnis divisibilitatis per se et per accidens, et a quolibet alio divisa
ibid: “Quae quidem non est simplex, sed duplex.... Et haec duplex negatio omnino formaliter rationem formae determinat. Qua determinatione supra essentiam formae constituitur suppositum absolutum quod vere dicitur hoc aliquid... ”
Benedictus Pererius, Benedicti Pererii de communibus omnium rerum naturalium princi-pio et affectionibus. libri XV(Lugduni, 1588), Lib. 10, chapter 5, p. 588: “Nihil igitur aliud est superficies, quam ipsummet corpus quatenus secundum profunditatem non est ultra protensum; nec linea est aliud, quam corpus non ultra extensum secundum latitudinem; ipsum autem punctum est ipsa linea et longitudo corporis, quatenus non ulterius aliquo modo extenditur.”
T. Bruce Birch (ed.), The de Sacramento Alteris of William of Ockham ( Burlington, IA: The Lutheran Literary Board, 1930 ), p. 83.
Scotus, Quaestiones in Lib. II sententiarum II. d. 3, q. 2, p. 374: “Nulla imperfectio repugnat alicui, nisi propter aliquid positivum in eo ita quod nulla imperfectio repugnat alicui, nisi propter aliquam perfectionem, quae est aliquid positivum, et entitatis positiva: sed dividi est quaedam imperfectio.. ergo, etc.”
Bassolis,... in Quattuor sententiarum libros...,fol. 79rb-79va: “Imperfectio aliqua non videtur alicui repugnare nisi propter aliquam perfectionem tali imperfectioni incom-possibilem. Sed dividi est imperfectionis in natura creata. Patet quia non invenitur in natura divina propter summam actualem et perfectionem. Sed negatio non dicit perfec-tionem ergo non repugnat alicui rei dividi propter negationem et per consequens non est principium individuationem et per consequens non est principium individuationis oportet ergo necessario reducere ad aliquid positivum et aliquam affirmationem que est causa indivisibilitatis.. ”
ibid., fol. 79rb: “Illud non est principium individuationis aliquo genere quod non est aliquis actus quia per actum ultimatum per se ordinabilem in genere est individuatio. Sed negatio est aliquis actus sicut nec aliquod ens ergo etc.”
ibid., fol. 79rb: “Secundo sic. Illud non est principium individuationis quod non constituit cum natura unum per se subicibile respectu omnium praedicabilium de individuo. Patet nam omnia superiora per se praedicantur de individuo. Sed negatio non potest hoc constituere cum natura quia ex positivo et negatione non sit aliquid unum per se.”
Scotus, Quaestiones in Lib. Il sententiarum II,d. 3, q. 2, p. 375: “Similiter quaero unde negatio sit haec, cum sit eiusdem rationis in isto, et in illo, nam sicut in Socrate est duplex negatio opposita quae est in Platone: ita in Platone est negatio duplicis rationis: unde ergo Socrates est singularis hac singularitate propria, et determinata, et non singularitate Platonis?”
Although it does not appear in the course of Bassolis’ rejoinder and although Leibniz him-self passes over it, Scotus advances a fourth and compelling argument against negation. This argument is found only in the Oxford Commentary. This argument is fairly clear, as it stands and so requires little in the way of further elaboration. The unity of species includes reference to negation: species cannot be divided further by the addition of spe-cific difference and it is, at the same time, in virture of its specific difference, different from the other species of its genus (since specific differences come in logically opposite pairs). Yet, this repugnance to division and non-identity with other species are owed to something positive, viz.,the unity of species. That is, although specific unity implies double negation, it does not necessarily, because of that, do so in terms of something itself negative. Hence, the argument goes, the unity of an individual, numerical unity, although it may also imply double negation, does not, because of that, include within itself something negative. Nor is that unity owed to something negative. It is owed, instead, to singular entity: unity follows upon entity and entity is something positive. Thus, from double negation as the logical character of an individual — which everyone admits is the correct analysis of individuals — there is deduced something positive, contrary to the argument that only something negative is to be deduced. In short, the main argument for negation commits the greatest of Scholastic sins: its major premise is false. See Scotus, Quaestiones in Lib. II sententarum,p. 375: “… si verum esset quod unum significaret formaliter illam duplicem negationem: non sequitur, quod non habeat aliquam causam positivam, per quam insit ei illa duplex negatio, nam et unitas specifica pari ratione significaret duplicem negationem: et tarnen nullus negat entitatem positivam esse rationem unitatis specificae, a qua entitate positiva sumitur ratio differentiae specificae, et istud est bonum argumentum pro solutione quaestionis et pro opinione, quia cum in qualibet unitate minore unitate numerali, sit dare entitatem positivam, quae sit ratio per se illius unitatis, et illius repugnantiae ad multitudinem oppositam: maxime vel aequaliter erit hoc dare in unitate perfectissima, quae est unitas numberalis.”
Gracia, Introduction to the Problem of Individuation in the Early Middle Ages,2nd. ed., p. 45.
ibid.
ibid.
Bassolis,… in Quattuor sententiarum libros II. d. 12, q 4, fol., 78vb-79ra: “Ideo est alia opinio que ponit quod principium individuationis est actualis existentia concurrente tame duplici negatione. Quarum una est non dividi infra se at alia est non esse aliud et ita dividi ab alio et ista duplex negatio consequitur in re vel concomitatur ipsam actualem existentiam. Ita quod actualis existentia in re est proximum fundamentum utitatis individualis que consistit formaliter in illa duplici negatione ut dicunt.”
ibid.
Gracia, Suarez on Individuation,p. 116.
Henricus Gandavensis,… Aurea Ouodlibeta quod.2, q. 8. p. 54vb: “. essentia creaturae cuiuslibet quatunque immaterialis neque est existens neque subsistens, neque habet rationem suppositi ex hoc, quod in natura sua absoluta essentia quaedam est, quia de se non habet esse nisi de conceptu mentis, et intellectus divini… ” For a detailed account of Henry of Ghent’s principle of individuation, see Stephen F. Brown, “Henry of Ghent,” in Jorge J.E. Gracia (ed.), Individuation in Scholasticism: The Later Middle Ages and the Counter-Reformation, 1150–1650 (Albany, New York: State University of New York Press, 1994), pp. 195–219.
ibid., p. 55ra: “. tunc enim quilibet ex eo, quod est aliquid per essentiam, esset aliquid per existentiam, quod est impossibile, quia nihil seipsum producit ad esse… ”
Gracia, Suarez on Individuation…,p. 113.
See Fn. 29.
Henricus Gandavensis,… Aurea Quodlibeta,intra, quod. 5. q. 8, p. 246a: “Quae quidem negatio non est simplex, sed duplex, quia est removens ab intra omnem plurificabilem, et diversitatem, et ab extra omnem identitatem, ut dicatur ita haec… Et haec negatio duplex omnino formaliter rationem formae determinat, qua determinatione supra essentiam formae constitutitur suppositum absolutum quod vere dicitur hoc aliquid… ”
John F. Wippel, “Essence and Existence,” in Norman Kretzmann, Anthony Kenny, and Jan Pinborg (eds.), The Cambridge History of Later Medieval Philosophy ( Cambridge, England: Cambridge University Press, 1982 ), p. 403.
ibid., p. 404.
Frederick Copleston, A History of Philosophy (Garden City, NJ: Image Books, 1962), Vol. II, part II, p. 192.
Scotus, Reportata Parisiensia II. d. 12 q. 7, p. 330b: “Quod sic. Quod convenit omni, et soli, est sufficiens distinctivum eius ab aliis, sed esse actualis existentiae convenit omni individuo, et soli: igitur, etc.”
Paulus Soncinas, Quaestiones Metaphysicales Acutissimae... (Frankfurt, Federal Repub-lic of Germany: Minerva, 1967), Lib. 7, q. 32, p. 165a: “.. alli dicunt quod quaelibet substantia est individua per suam actualem existentiam. Actus est qui distinguit: ergo ultimus actus distinguit ultimate. Sed existentia est ultimus actus: ergo per eam distin-guitur individua.”
ibid., Lib 4, q. 12, p. 20b: “... quaelibet essentia habet duos respectus ad primam causam. Unus, est respectus exemplati ad examplar... Alius respectus, est relatio effectus ad suam causam efficientem, quem quidem respectum non habuerunt res antequam fierent, sed solum postquam producte sunt. Iste autem terminus, esse, significat naturam cum isto respectu, et ideo res quantum non est dicitur, quidem essentia, sed non dicitur esse: quia non habet hanc respectum.”
Thomas Gilby (trans.) St. Thomas Aquinas: Philosophical Texts (Oxford, England: Oxford University Press, 1967), p. 154, selection no. 436.
G.B. Phelan, Selected Papers (Toronto, Canada: Pontifical Institute of Medieval Studies, 1967), p. 92. Phelan’s reading of St. Thomas is consistent with St. Thomas’ rendering of the three-fold nature of essence in his de Ente et Essentia. There, St. Thomas distinguishes the essence in itself, the essence in thought, and the essence in things. His treatment of the latter is of principal concern here. The essence of man in an individual, Plato, for example, is constituted by the form of man (rational animal) and matter that is both determinate (human flesh and bones) and signate (three dimensionally located). This essence is one and not many (as opposed to the universal in the mind) and not, as well, neither one nor many (as opposed to the essence taken in itself). However, its singularity is owed to the character of its matter. That is, (logically) prior to being made to exist, any essence of a thing is singular. The form of that essence, on the other hand, is specific and not singular. (If it were indeed singular, then there would be no need to posit signate matter as the principle of individuation, as St. Thomas does.) Form, too, is the constitutive principle of essence; it is the act to which matter as (made) determinate is in potency. Hence, it is from form — and not, properly speaking, the whole essence — that existence takes its limited character. Hence, existence is limited to a kind and not to singularity, even though it is nonetheless the existence of this individual.
Gilby, St. Thomas Aquinas.. .,p. 74, selection no. 206.
ibid., p. 65, selection no. 175.
Copleston, A History of Philosophy,p. 52.
Gilby, St. Thomas Aquinas,p. 218, selection no. 592; ibid., p. 218, selection no. 592; G. B. Phelan, “The Existentialism of St. Thomas,” in G. B. Phelan, op. cit.,p. 88.
Gilby, St Thomas Aquinas …,p. 152. selection no. 435.
Frederick Copleston, Aquinas ( Harmondsworth, England: Penguin Books, 1970 ), p. 101.
Copleston, A History of Philosophy Vol. II,part II., p. 53.
ibid., p. 52.
ibid., p. 53.
Cajetan, Commentary on Being and Essence,trans. L.H. Kandzierski and F.G. Wade (Milwaukee, WI: Marquette University Press, 1964), p. 18: “Thus, the ultimateness of esse actualis existentiae is only in the line of completion of essence by actual existence so that it is now in nature. This leaves untouched the kind of reality essence has just in itself, so that it can be completed. Essence must be accorded something that it makes it real enough to be ready for ultimate actuality. Hence, the esse essentiae. But this esse is not for the esse actualis existentiae: rather it is the condition requisite for ultimate actuality.” (translators’ introduction) For a detailed account of Cajetan’s principle of individuation, see Linda Peterson, “Cardinal Cajetan and Giles of Rome,” in Jorge J.E. Gracia, Individuation in Scholasticism,pp. 431–455.
John A. Trentman, “Scholasticism in the Seventeenth Century,” p. 822.
Cajetan. op. cit.,Question 5, passim.
See fns. 54–55.
Gracia, Suarez on Individuation …,p. 114: “2. The opinion concerning existence is rejected by everybody as completely false and indefensible. Moreover, one can proceed [to argue] against it in two ways: First, assuming that existence is distinct ex natura rei from the essence of the individual; second, according to the opinion which asserts that existence is nothing other than the actual entity of each thing. In the latter way this view coincides in reality with the opinion which asserts that each thing is individuated by itself, and that it needs no other principle of individuation in addition to its entity. Hence, in fact, this opinion does not deserve more censure than the one about which we shall speak later. It can be censured only because it uses obscure and ambiguous terms, and because it attributes to existence rather than to essence the reason for individuation, even though this does not apply to existence except insofar as it is the same with essence. If, however, one takes up the prior view, it will be formally true indeed that each thing within the notion of an existent has some individual feature (rationem) from existence itself; just as ”this white,“ with respect to the formal notion of white, is constituted by whiteness, although absolutely (simpliciter) ”this white“ is not constituted by whiteness because it is taken as subject. Hence, also in the [case] proposed, speaking materially — if I may say so — concerning the existing thing, that is, numerically this essence, the assertion that is individuated by the existence whereby it exists, if this [i.e. existence] is a thing distinct from it or a mode diverse ex natura rei,is indefensible.”
Leibniz, Disputatio …,pp. 14–15: “13. Tertia sententia est Existentiam esse principium Individuationis. Hanc Fr. Murcia cuidam Carthusiano in 2 sent. d. 3. qui an sit Dionysium Rikelius (sane hunc in sententias scripsisse certum est) dicere non habeo: Fonseca Nicolao Boneto 8 Met c. L id defendenti, tribuit V Met. c 6. q. 2. § 1. Dupliciter autem capi potest, partim ut existentia realis aliquis sit modus rem intrinsece individuans ab ejus essentia a parte rei distinctus, quod si ita est, defendi minime potest, ut mox patebit. Sin ab essentia solum ratione differt, nobiscum egregie coincidit, et exprimit praeterea quo respectu essentia sit principium individuationis. Atque ita intelligo Excell Scherzerum Praeceptorem meum summo studio observandum q. 43 Breviar Eustachii de S. Paulo. 14. Nobis igitur cum prioribus potissimum agendum est, quos refutat Scot. sent. 2. d 3. q. 3. et ejus sectator Bassol. ib. q. 4 art 1. fol./79. Argumentor autem: Si Essentia et Existentia sunt idem a parte rei, sequitur quod Existentia sensu adversariorum non sit principium Individuationis. Sed verum prius, E. et posterius. Minorem sic fundamentaliter probo: quaecunque realiter differunt possunt a se invicem separari. Sed essentia et existentia non possunt separari, E. Quae ad majorem respondent Capreol. L d. 8. q. I. et Cajetanus de Ente et Essent. q. nullius sunt momenti. Minor probatur partim quod essentia non possit auferri partim existentia. 15. Illud probo: Omne quod aufertur existit, praeciso eo a quo aufertur, ablatio enim tanquam actio ad id quo aufertur terminatur. E. Essentia existit praecisa existentia, quod implicat. Hoc, quod existentia non possit auferri ab essentia, negant adversarii, quorum longam seriem vide apud Petrum de Posnania Scotistam I. L, sent. dist. 36. q. unic. pag. 976. Sed argumentor contra: Essentia ablata existentia aut est ens reale aut nihil. Si nihil, aut non fuit in creaturis, quod absurdum; aut non distincta ab existentia fuit, quod intendo. Sin Ens reale, fuit aut pure potentiale, aut Ens actu. Sine dubio illud, nam non potest esse actu nisi per existentiam, quam tamen separatam esse praesupposuimus. Si igitur essentia est pure potentialis, omnes essentiae sunt materiae prima. Nam duo pure potentialia non differunt, ne relatione ad actum quidem, quia haec Relatio cum sit ad Ens in potentia, non est realis. Si igitur essentiae non differunt a materia, sequitur quod sola materia sit pars essentialis, et res non differunt specie, v.g. essentia bruti ab essentia hominis. Nam neutra formam includit, quae est principium distinctionis specificae, et duo pure potentialia non differunt. Et si dicas, differre per Relationes ad Ideas; non est Relatio realis, esset enim accidens in DEO. De discrimine essentiae et existentiae v.Posnaniensem l.c. Soncin. 1. 4. Met. q. 12. et 1. 9. M. q. 3. Fonsec. IV Met. q. 4. Per. 1. 6. c. 14. Existentiam oppugnat Bassol. 1. c. Soncin. 7 Met. q. 32. Ramoned. in Thomam de Ent. et Essent. p. 399.”
Gracia, Suarez on Individuation …,p. 114.
See Trentman, “Scholasticism in the Seventeenth Century,” pp. 822–823.
Francis Suarez, On the Various Kinds of Distinction, trans. Cyril Vollert (trans.) (Milwaukee, WI: Marquette University Press, 1947 ), p. 18.
Because essence and existence cannot be separated from each other, they cannot be modally distinct, since, according to Suarez, a subject can exist apart from its mode.
Copleston, A History of Philosophy,Vol. III, part II, p. 187.
ibid., p. 198.
See next section, pp. 49–51 for a detailed discussion of this distinction.
John F. Wippel, “Essence and Existence,” p. 404.
Bassolis, … in Quattuor sententiarum libros .,fol. 79rb: “Quarto … Illud quod eiusdem rationis existens est plurificabile non est principium individuationis quia omne tale commune est indeterminatum ex se determinabile per aliud. Sed esse actualis existentiae est huiusmodi sicut et esse essentiae vel essentia ipsa ergo etc.” ibid., fol. 79ra: “Primo sic. Illud non est principium individuationis modo praedicto quod non includit in ratione individui sed est extra rationem eius. Sed esse actualis existentiae non includitur in per se conceptu individui. Ita enim accidit huc homini qui existat in actu sicut accidit himini qui est extra rationem eius ergo etc.”
Scotus, Quaestiones in Lib. II sententiarum II. d. 12. q. p. 379: “Contra istud, primo, quia non est ex se distinctum, nec determinatum, non potest esse primum distinguens, vel determinane aliud; sed esse existentiae eo modo, quo distinguitur ab esse essentiae, non est ex se distinctum, nec determinatum: non enim esse existentiae habet proprias differentias, alias a differentiis esse essentiae, quia cum oportet ponere propriam coordinationem existentiarum, aliam a coordinatione essentiarum, sed praecise determinatur ex determinatione alterius; igitur non determinat aliquid aliud.” Emphasis original.
ibid., p. 379: “Ex hoc potest argui aliter, quia illud, quod praesupponit coordinationem, et distinctionem alterius, non est prima ratio distinguendi ipsum, vel determinandi ipsum: sed existentia, ut determinata, et distincta praesupponit ordinem et distinctionem essentiarum: igitur, etc.”
ibid: “Praeterea, eadem quaestio est de existentia, quo et unde contrahitur ut sit haec, quae est, et de natura. Nam si natura specifica eadem sit in pluribus individuis, habet existentiam eiusdem rationis in eis: sicut ergo probatur in solutione primae quaestionis quod ista natura non sit de se haec: ita potest quaeri per quid existentia sit haec, quia non est dare, quod sit de se haec: et ita non sufficit dare prima existentiam, qua natura sit haec.”
ibid., p. 380: “Per hoc patet argumentum, pro opinione dico, quod actus distinguit eo modo, quo est actus: sed actus addicentalis distinguit accidentaliter, sicut actus essentialis distinguit essentialiter: ita dico, quod ultima distinctio in coordinatione praedicamentali est distinctio individualis: et ilia est per ultimum actum per se pertinentem ad coordinationem praedicamentalem, sed ad hanc coordinationem praedicamentalem non per se pertinet existentia actualis: actualis autem existentia est ultimus actus: sed posterior tota coordinatione praedicamentali: et ideo concedo, quod existentia distinguit ultimate, sed distinctione, quae est extra totam per se coordinationem praedicamentalem, quae distinctio est aliquo modo accidentalis, licet non sit vere accidentalis, tamen sequitur totam distinctionem secundum esse quiditativum: eo ergo modo quo est actus, distinguit, et in quo est ultimus actus, ultimate distinguit.” Emphasis original.
Gottfried Martin, Leibniz, Logic, and Metaphysics, trans. KJ. Northcott and P.G. Lucas (New York, NY: Barnes and Noble, 1960), p. 182. Reprinted in series, The Philosophy of Leibrtiz, R.C. Sleigh (ed.) ( New York, NY: Garland Publishing Company, 1965 ).
Johannes Dun Scotus, . XII libros Metaphysicorum Artistotelis (Hildesheim, Federal Republic of Germany: Georg Olms Verlag 1968), VII ques. 13, Scholium VII, section vii, p. 704b: “Notandum, quod individuum; sive unum numero, dicitur illud, quod non est divisibile in multa: et distinguitur ab omni alio, secundum numerum.” See also Hyman and Walsh (eds.) Philosophy in the Middle Ages (Indianapolis, IN: Hackett Publishing Co., 1973), p. 588; J.R. Cresswell, “Duns Scotus on the Common Nature,” in J.K. Ryan and B.M.Bonansea (eds.), John Duns Scotus 1265–1965 (Washington, D.C: The Catholic University of America Press, 1965), p. 123; Hyman and Walsh (eds.) Philosophy in the Middle Ages. p. 586.
Maurice J. Grajewski, The Formal Distinction of Duns Scotus: A Study in Metaphysics (Washington, D.C: The Catholic University of America Press, 1944), p. 76; Alan B. Wolter, “The Formal Distinction,” in Ryan and Bonansea (eds.), John Duns Scotus 1265–1965 pp. 45–60.
Hyman and Walsh (eds.), Philosophy in the Middle Ages p.123.
Wolter, “The Formal Distinction,” p. 53; Grajewslci, The Formal Distinction of Duns Scotus p. 93; S. Y. Watson, “A Problem for Realism: Our Multiple Concepts of Individual Things and the Solution of Duns Scotus,” in Ryan and Bonasea (eds.), John Duns Scotus 1265–1965 pp. 67–68, emphasis original.
Hyman and Walsh (eds.), Philosophy in the Middle Ages p. 586.
Watson, “A Problem for Realism,” p. 69; Efrem Bettoni, Duns Scotus: The Basic Prin-ciples of His Philosophy, Bernadine Bonansea (trans.) (Washington, D.C: The Catholic University of America Press, 1961 ), p. 51.
The argument is as follows. Knowledge implies real commonness (else there would be no knowledge). Real commonness has being and, therefore, unity as well. This unity must be appropriate to commoness, viz., specific unity; Hyman and Walsh (eds.), Philosophy in the Middle Ages p. 585.
ibid., pp. 584–585.
ibid., p. 584.
Joseph Owens, “Common Nature: A Point of Comparison between Thomistic and Sco-tistic Metaphysics,” Pontifical Institute of Medieval Studies 19 (1957) 10; Hyman and Walsh (eds.), Philosophy in the Middle Ages p. 586.
Gottfried Wilhelm Leibniz, “The Monadology,” in Gottfried Wilhelm Leibniz, Philo-sophical Papers and Letters, trans. Leroy E. LoemIcer ( Dordrecht, Holland: D. Reidel Publishing Co., 1969 ), p. 643.
Hyman and Walsh (eds.), Philosophy in the Middle Ages p. 588.
ibid., pp. 194–195, p. 589.
Johannes Duns Scotus, . XH libros Metaphysicorum, VII q. 13, Scholium IV, sect. 13, p. 702b: “… illud quod quid est speciei non est idem cum individuis simpliciter quia addunt super illud formam individualem.” ibid., Scholium V, sect. 15, p. 703a-b: “… quod quid est speciei est idem cum specie simpliciter, sed non est idem cum individuo sed quodammodo pars eius, cum individuum addat super eam formam individualem.” The use of ‘individual form’ here should be understood as pertaining to the notion that haecceity is an addition to species within the category of substance. Hence, it is more like the form of substance than an accident of substance. See Arthur Hyman and James J. Walsh (eds.), op. cit. p. 589.
Leibniz, Disputatio … pp. 15–17: “16. IV° et ultimo loco Scoti Haecceitas offert se certamini, quam is attulit 2 sent. d 3. q. 6. et teste Zabarella lib. de Constitione Individui c. 8. quodlibet q. 2. artic. 2 et Comment. in V Met. t. 12 ac discipuli pro juramento suo (ut meminit Mercenar. in responsione ad cujusam Scotistae impugnationem suae sententiae) certatim defenderunt: In quibus satis vetustus est et unde audacter ejus sensum rimeris, Joh. de Bassolis ipsius Scoti auditor, Occamo tarnen fortasse prior, quia ejus contra Scotum placita nullibi refutat.”
Pererius, Benedicti Pererii de communibus omnium rerum naturalium principio et affectionibus, libri XV Lib. VI, Cap. 10. p. 367: “Praeterea, cum natura specifica contrahitur ad singulare, vel contrahitur per seipsam, vel per formam, vel per materiam, vel per quantitatem, vel per Haecceitatem, non per seipsam, quia contrahens diversum esse debet a contrahibili sicut actus a potentia, non per formam, quia forma, ut ait Averroes, est subiectum, universalitatis, quare non potest esse principium singularitatis, et quia, ut diximus, contrahens debet esse extra rationem contrahibilis, formam autem est pars essentialis naturae specificae, quae contrahitur ad singularitatem … ”
Bassolis, … in Quattuor sententiarum libros … II, d. 12, q.4, fol., 77vb-78ra: “Probo enim quod forma non est principium individuationis … Illud quod eiusdem rationis existens non est in plurificabile sed plurificabile non est principium individuationis … Sed forma huiusmodi … ergo, etc. Secundo sic. Illud quod est ratio convenientie individuo-rum non est principium individuationis. Sed forma est principium convenientie vel ratio convenientie individuorum in specie quia dat esse specificam, ergo, etc. Tertio sic. Illus quod pertinet ad quidditatem vel ad rationem speciei non est principium individuationis ut patet quia principium individuationis non ingreditur rationem speciei sicut nec individum. Sed secundum omnes quicquid sit de materia forma pertinet ad rationem speciei et quidditatem, ergo etc. Quarto sic. Illud non est principium individuationis quo non repugnat alicui dividi in plura quorum quodlibet sit ipsum. Patet ex predictis sed forma vel per formam unde forma non repugnat alicui dividi in multa … ”
Pererius, Benedicti Pererii de communibus omnium rerum naturalium principio et affectionibus Lib. VI, Cap. 10, pp. 367–68: “. .. non per materiam turn propter hanc eandem proxime dictam, turn etiam quia idem est constitutivum et distinctivum, at materia non potest distinguere, cum id proprium sit actus secundum Arist. 7 Metaph., text 49, his accedit, quod eandem numero materia est in duobus individuis, nempe cum unum ex altero generatur ut aer ex aqua, quare distinctio individuorum non debet peti a materia
Bassolis, … in Quattuor sententiarum libros … II. d. 12. q. 4 . fol. 77ra: “Probo igitur quod materia non est principium individuationis. Prima ratio: Illud quod ex se est inplurificabile eiusdem rationis non est principium individuationis quia hoc repugnat individuo unde tale. Sed materia non est inplurificabile. Immo ex se plurificabilis sicut et forma. Probatio per philosophum septimo metaphi. quia materia in communi ad diffinitionem speciei et per consequens est aliquid commune et plurificabile, ergo, etc. Secunda ratio: Illud quod est idem numero in duobus entibus individualiter et numero distinctis non est principium individuationis. Sed materia est eandem numero in generato et corrupto que sunt individualiter et numeraliter distincta, ergo etc.”
ibid., fol. 77rb-77va: “Quarta ratio: Quia si materia est principium individuationis quero per quid anima separata est individua. Non per materiam quia a materia separatur. Nichil autem est individuum per aliquid a quo separatur … ergo, etc.”
ibid.
ibid., 79vb-80ra: “Sed contra istam opinionem arguendo probabo. Primo quod nullum accidens quodcunque sit illud est principium individuationis substantiae.. .. pro primo. Arguo primo sic. Illud non est principium individuationis ipsius substantie quod secundum totum genus suum est posterius ipsa substantia secundum totum genus suum. Probatio quia numquam prius in suo priori dependent a posteriori. Sed substantia secundum totum genus suum est prior accidente, ergo, etc… . Secunda ratio est ista impossibile est quod substantia non numerata substantialiter de hac substantia fiat non hec vel econverso de non hac fiat hec. Sed si esset aliquod accidens principium individationis substantie hoc esset possibile…. Quarta ratio. Illud quod secundum se est plurificabile eiusdem rationis existens non est principium individuationis. Sed accidens omne secundum quidditatam et speciem suam est in multiplicabile vel plurificabile sicut substantia et commune ut patet, ergo, etc.”
Benedictus Pererius, Benedicti Pererii de communibus omnium rerum naturalium prin-cipio et affectionibus, VI, Cap. 10, p. 368: “… ideo solemus distinctionem individuorum facere per accidentia.”
Petrus Fonseca, Commentariorum Petri Fonsecae Lusitani, … In Libros Metaphysico-rum Aristotelis Stagiritae, Tomi Quattuor (Coloniae: Lazarus Zatznerus, 1615), (Reprint, Hildesheim, Federal Republic of Germany: Georg Olms Verlag, 1964), V. Cap. VI, q. 4. sect. VI, pp. 379c-380b.
P.F. Strawson, Individuals: An Essay in Descriptive Metaphysics ( Garden City, NJ: Anchor Books, 1963 ).
David Wiggins, Sameness and Substance ( Cambridge, MA: Harvard University Press, 1980 ).
Leibniz, Disputatio … p. 16: “17. Notum autem est Scotum fuisse Realium extremum, quia universalia veram extra mentem realitatem habere statuit, cum Thomas formale eorum profisci ab intellectu vellet. Ne tamen in sententiam vergeret, tributam ab Aris-totele Platoni, distinctionem formalem commentus est palliando errori, quae esset quidem ante operationem intellectus, diceret tamen respectum ad eum. Hac credidit genus dis-tingui a differentia, et consequenter differentiam numericam a specie: quoniam enim universalia realia esse praesupposuerat, vel contradicendi studio, vel quod Thomae sen-tentiam inexplicabilem putaret, Nominalium incredibilem, necesse fuit singularia ex universali et aliquo superaddito oriri; ut autem est proportio inter genus et speciem, ita inter speciem et individuum; quare uti illic differentia specifica est, ita hic individuificam esse concludebat.”
Hyman and Walsh (eds.), Philosophy in the Middle Ages, p.584.
Leibniz, Disputatio … p. 16: “18. Hanc eludendae Aristotelis authoritati appellabat Materiam Totius. Nam, inquiebat, est forma totius, v.g., humanitas tanquam abstractum hominis, cui opponitur materia totius, nempe Haecceitas; et forma partis, anima ratio-nalis, cui corpus ut materia partis opponitur. Sed id nihil est, nam Haecceitas, si est materia totius, debet cum humanitate concretum constituere, Hominem. At ilia constituit hunc hominem, deberet igitur alia vera materia totius dari, quae hominem in universali constitueret. Taceo quod illa Haecceitas esset potius forma, contrahit enim et distinguit; praeterea si, ut volunt plerique vetustiorum, v. Perer l. 6. c. 6. quidditas rei secundum Arist. sola forma continentur, ut materia sit solum vehiculum forma totius et partis apud Arist, sunt idem. v. Mercen l. c. c. 5. et per Apologiam totam, ac Zab. /. c. c. 8. et 10.”
Fonseca, Commentariorum … V, Cap. VI, q. 5, sect. IV. p. 390b: “Scotus … nomine materie non esse intelligendam eam materiam, quae est altera pars physica singularis compositi . sed intelligendum esse differentiam, individuantem, quae potest dici mate-ria respectu speciei, quam contrahit. Nam, cum species contineat totam quidditatem individuorum ., quidditas autem passim apud Aristotelem dicatur forma; merito dif-ferentia individuans, quae est altera pars Metaphysica individui, dicetur materia”
Pererius, Benedicti Pererii de communibus omnium rerum naturalium principio et affec-tionibus, VI. Cap. 10, p. 368: “Altera est. Arist. quamplurimis locis, quae in tractione sequentis opinionis recensebimus, clarissimis verbis referre ad materiam, distinctionem, et unitatem individuorum.”
ibid., p. 368: “Ad posteriorem autem obiectionem respondet, sicut forma duplex est, una totius, altera partis, quam distinctionem superius declaravimus, sic etiam materiam esse duplicem … unam quae opponitur formae partis, ut corpus animae, alteram quae opponi-tur formae totius et quia forma totius est tota quiditas, ideo materia quae opponitur, est extra quiditatem, huiusmodi autem materiam Scotus vult esse suam Haecceitatem, quae vocatur materia ”
Mercenarius, Dilucidationes obscuriorum locurum et quaestionum philosophiae naturalis Aristotelis p. 510: “. dicitur materia: et quoniam forma duplex est, altera quidem totius, quae est tota quiditas rei amplectens materiam et formam, quae totam rei complent quiditatem: reliqua vero est forma partis, quae est altera pars compositi. Ita duplex est materia, altera quidem partis, que est subiectum ex quo aliquid sit, et est altera pars compositi, et ista opponitur forma partis, reliqua vero est materia totius est que opponitur forme totius. Et quoniam forma totius est quiditas rei. Ita materia totius quae illi opponitur est extra quiditatem rei. Et sicut illud, quod est rei quiditatis dicitur forma, ita illud quod est extra quiditatem rei dicitur materia: cum autem differentia individualis sit in extra quiditatem rei, quoniam homo absque differentia individualis intellegi potest, ea propter differentia individualis materia nuncupatur.”
Giacomo Zabarella, De rebus naturalibus libri XXX (Colonise: Lazarus Zatznerus, 1598), de Constitutione Individui p. 386d-e: “… putat enim duas in omni composito formas esse considerandas; unam vocat formam partis, alteram vero formam totius, id est, formam, quae est pars, et formam, quae est totum; nam formam partis inquit esse illam, quae est altera pars compositi, ut est in homine rationalitas; formam vero totius inquit esse totam quiditatem hominis sumpti in abstracto, nempe humanitatem; putat enim etiam materiam esse partem quiditatis, ita ut humanitas non solum notet formam hominis, sed formam et materiam simul complecatur.”
Leibniz, Disputatio pp. 16–17: “19. Existentiam Scotus non admisit, quamvis eam formaliter distinguat ab essentia, nam apud eum species praecisa Haecceitas existit. Defendit Scotum ex recentioribus Petrus Fonseca quamvis a Murcia pro nostra sententia citetur, V. Met. c. 6. q. 5. et Eustachius a S. Paulo 1. c. Vice versa, quod mireris, sunt qui Suarium ad Scotum trahant, quod asserat Disp. Met. 5. sect 11. n. 16. Individuum addere aliquid supra communem naturam ratione distinctum. At ultima verba nubem hanc facile disjiciunt. Plerique enim concedunt quod per operationem mentis detur differentia individualis, an igitur Fr. Oviedo et similes propterea Scotistae erunt? Primum autem Scoti fundamenta ponam et solvam, ide adductis machinis oppungnabo. 20. Primum pro Scoto argumentum ab ipso allatum recensente Pererio 1. 6. c. 10 est: omnis unitas aliquam Entitatem consequitur, E. et numerica, ilia autem Entitas non est id quod in specie includitur, E. aliquid ei superadditum, nempe differentia individualis. Resp. Unitas Entitatem sequitur in conceptu, in re idem est. Nec Entitas numerica differt a specifica realiter. II. Species non per formam vel materiam, vel accidentia etc. contrahitur. E. relinquitur Haecceitas. Resp. per nihil contrahitur, quia extra mentem nulla est. III. Quae differunt, per aliqua primo diversa differunt. E. Socrates et Plato per ultimam differentiam, nempe Haecceitam. Resp. quae differunt, limito: nisi sint ipsa primo diversa, et seipsis differant, per aliqua, etc. sic neg. Min. 21. IV. Species per differentiam contrahit genus, E. individuum per differentiam numeri-cam speciem. Resp. neg. antecedens extra mentem. V. Fonseca l c.: Individua sub aliqua natura univoca sunt. E. quaedam primo diversa includunt. Resp. ut prius. VI. Item: per differentiam individuum speciem excedit, E. est talis differentia. Resp. ut prius. VII. Bassolius: natura specifica habet ex se unitatem minorem numerali, et aliam ab ea realiter. E. Resp. neg. Antec. De probatione infra. Argumentum III praecipue torsit Suessanum dilucid 1. 5. Zimaram et Mercan. apud quem vide l.c. c.5. Nullus tamen in hanc mentem respondit, quia aliis fundamentis nitebantur.”
Pererius, Benedicti Pereri de communibus omnium rerum naturalium principio et affectionibus VI, Cap. 10, p. 367: “Primo, omnis unitas sequitur aliquam entitatem, ergo uni-tas numeralis quae est maxima et simpliciter unitas, consequitur aliquam entitatem, quae non potest esse entitas seu natura specifica, turn quoniam ea vendicat sibi suam propriam unitatem nimirum specificam, turn etiam, quia entitas specifica, cum sit indifferenter communis omnibus individuis, non potest esse principium eorum determinativum ac distinctivum.”
Fonseca, Commentariorum … V, Cap. VI, q. 5, sect. I. p. 381e: “Nam quod principium individuationis sit vere differentia quaedam, ex eo patet, quia species praedicantur de individuis tanquam de pluribus vere differentibus numero, ut patet ex definitione speciei apud Porphyrium: at individua non differunt numero inter se per naturam specificam, sed per principia individuantia.”
Bassolis, . . in Quattuor sententarium libros … II, d. 12, q 4, fol. 81rb: “. alia est realitas generis et alia differentie. Ergo consequenter alia est unitas realis ipsius generis et alia ipsius differentie et per consequens ipsius speciei formaliter accepta. Talem unitatem habet species vel natura specifica formaliter accepta qualem et differentia specifica que est formalis in specie vel natura specifica. Sed sicut genus est in potentia ad differentiam ita species ad individuum: ergo alia est unitas speciei vel nature contrahabilis ab unitate singularis vel individui.” Ibid., fol. 81rb-81va: “Sexta ratio est hec. Aristoteles dicit septimo phisicorum quod in genere est minor unitas realis quam in specie: quia in genere latet acquivicatio et multiplicitas: propter quod nec in genere est ita propria comparatio realis sicut in specie. Sed istud dictum nihil valeret nisi species haberet aliam unitatem realem et maiorem quam genus: quia non potest hoc salvari per unitatem conceptus secundum rationes: quia ita unum est conceptus generis secundum rationem sicut conceptus speciei. Igitur et species ipsa aliam unitatem habet quam individuum et minorem per consimilem rationem.” Ibid., fol. 81va: “Nona ratio unitas generis vel speciei non solum est logica et rationis: sed etiam metaphysica et realis. Patet 5 Meta. Sed planum quod unitas generis vel speciei non est unitas numeralis vel individualis: sed ab invicem et contra se invicem distinguntur.”
ibid., fol. 82ra: “. . dico quod natura contrahabilis ad individuum individuatur et quod individuum per aliquid reale positivum sui generis additum sibi aliquo modo: et illud reale positivum dicitur apud me differentia individualis contrahens natura ad esse hanc et dicas formaliter individuo esse indivisibile in plura de quibus ipsum totum predicetur: et est illud quod est immediatum fundamentum et proximum repugnantie talis divisionis in partes subjectivas.”
Pererius, Benedicti Pererii de communibus omnium rerum naturalium principio et affec-tionibus VI, Cap. 10, p. 367: “Deinde, omnis differentia eorum quae differunt inter se, reducitur ad aliquod primo diversum, alioquin non esset status in iis quae differunt inter se, sed individua proprie differunt quia in alio sunt eadem, et in aliquo diversa, ergo eorum differentia ad aliqua primo diversa, sed haec non sunt ipsa natura specifica, ut pote secundum quam invicem conveniunt individua.”
Mercenarius, Dilucidationes obscuriourum locorum et quaestionum philosophiae natu-ralis Artistotelis . . p. 509: “Omnia differentiae reducuntur ad aliqua primo diversa, secus esset processus in infinitum in differentiis, individua inter se differunt, ergo eorum differentia reduci debet ad aliqua primo diversa.”
Bassolis, … in Quattuor sententarium libros … II, d. 12. q. 4. fol. 82rb: “Omnium per se differentium in aliquo genere oportet necessario reducere differentias in aliqua primo diversa illius generis: alioquin esset processus ininfinitum vel differentia ex se essent diversa quod est impossibile. 10 Met. Sed individua in aliquo genere sunt per se differentia in illo: quia in aliquo illius generis conveniunt et in aliquibus distinguntur: igitur oportet quod reducantur differentie ipsorum in aliqua primo diversis illius generis. Ista autem primo diversa non possunt poni nisi differentie individuales ad talem genus pertinentes sicut patet discurendo per omnia alia: ergo etc.”
ibid., fol. 82ra-rb: “Unde sicut differentia specifica generis contrahit ad speciem specialis-simam et athomam et indivisibilem in species: ita dico quod hec differentia individui contrahit naturam ad individuum et dat formaliter singulari et individuo quod sit indivisi-bile in plura numero … Quarta ratio est ista. Non minus contrahitur natura ad individuum per aliquid positivum substantialem quam genus ad species. Probatio: quia sicut genus est in potentia ad speciem tanquam ad aliquid per se inferiorem sui generis: ita etiam species ad individuum.”
ibid., fol. 81va: “. unitas generalissimi est minima et postea descendendo semper est maior et maior … maxima est unitas specifica ultimata … unitas individualis.”
Fonseca, Commentariorum … V. Cap VI, q. 5. sect. I. p. 381f: “Accedit, quod in omnibus rebus, quae sub aliqua natura univoca diversa sunt, includuntur aliqua primo diversa (alioquin procederetur in infinitum) haec autem vere ac proprie sunt differentiae: at individua sunt diversa sub specie infima, neque aliqua alia reperinutur in eis sub specie, quae sint primo diversa, nisi principia individuantiae.” ibid., sect. II. p. 383d-e: “Quicquid convenit uni individuo et repugant alteri eiusdem speciei, supponit illorum distinctionem: at haecceitas Socratis convenit Socrati, et repugnat Platoni; ergo supponit distinctionem Socratis a Platone; non est igitur Principium individuationis Socratis.” ibid., sect. III, p. 386e-f: “Tertiae obiectioni occurendum est negatione maioris, quae tunc est falsa, cum id quod convenit rei, efficit distinctionem illius ab alia, quo pacto differentia individuane Socratis convenit Socrati. Atque hoc etiam argumentum, si ullam vim haberet, everteret omne principium individuationis, ut perspicuum est.” It should be noted that, by denying the major, rather than the minor, of the argument, Fonseca is implying that those who might hold such a view are of limited intelligence, to say the least.
ibid., V, Cap. VI, q. 5, sect. I, pp. 381f-382a: “Adde, ea esse vere ac proprie differentias, quibus inferiora excedunt superiora: quo pacto differentia specifica est vere ac proprie differentia, quia eius additione species excedit suum genus, ut est apud eundem, capit. de differentia at individua excedunt speciem additione principium individuantium.”
Bassolis, … in Quattuor sententiarum libros … II, d. 12, q. 4., fol. 81 ra: “Primum probatur per multar rationes. Prima est irta. Omnis natura contrahabilis ad individuum habet aliquam entitatem aliam ab entitate singularis ut singulare. Alioquin non esset contrahabilis nec in potentia ad entitatem singularem … Quarta ratio. Si non est alia unitas extra intellectum nature specifice et individui sui cum natura specifica determinatur ad aliquam unitatem realem extra intellectum oportet quod ex se sit determinata ad unitatem sui individui et ex se sit haec. Sed illud quod est ex se hec non potest habere rationem universalis nec est plurificabile eiusdem rationis existens … ”
Augustino Nifo (Suessanus), Dilucidarium Augustini Niphi … Metaphisicarum Disputationum (Venetiis: (Hieronymus Scotus, 1559); (reprint, Frankfurt/Main, Federal Republic of Germany: Minerva, 1967), p. 132a: “Tertio ultimo differentia debent differre per primo diversa, sed individua sunt ultimi differentia sub specie, igitur debent differre per primo diversa. Sed nulla sub specie sunt prima diversa, quibus ipsa individua possint differre, nisi haecceitates, quia nec materiae sunt primo diversae, nec formae, nec accidentia, igitur per haecceitates.”
ibid., p. 132a: “Tertio ad idem omnia differentia, quorum ratio differendi non est accidens, differunt non accidentaliter sed essentialiter. Hec non est petitio in hac materia. Sed duo individua sunt differentia quorum ratio differendi est haecceitas, qua non est accidens alicuius illorum, quia nec proprium commune, igitur different essentialiter.”
Leibniz, Disputatio … p. 17: “22. Argumentor contra Scotum. I. Si genus et differentia tantum ratione distinguuntur, non datur differentia individualis. Sed verum prius. E. Major patet, nam etiam species et differentia numerica solum ratione distinguentur. Min. probatur. I. Quae ante operationem mentis differunt, separatila sunt. Sed genus et differentiae non possunt separari. Quamvis enim sint loca quaedam Scoti quibus asserat posse fortasse Deum facere ut universalia sint extra singularia, et similiter genus extra speciem, tarnen id absurdum probo, quia si nulla daretur divisio adaequata, daretur animal nec rationale nec irrationale. Et daretur motio neque racta neque obliqua. 2. Differentiae superiores praedicantur de inferioribus, v.g., haec rationalitas est rationalitas, E. differentia specifica includit in se differentiam generis, E. a genere non differt. Nam genus ad differentiam suam additam differentiam generis sui, quae et ipsa includitur a sua. Et ita ad usque summum. Et quia aliquando sistendum est, dixit Aristoteles Ens praedicari de differentiis. Vid. quaed. apud Soncin. l. 7. q. 36. et 37.”
Paulus Soncinas, Quaestiones Metaphysicales Acutissimae . . (Frankfurt/Main: Miner-va, 1967), Lib. 7, q. 36, p. 171b: “… distinctio realis est distinctio rerum quibus convenit distinctio praeter omnem operationem intellectus, ita quod huiusmodi res sunt distinctae, dato quod non sint objective in intellectu, sive necessario sive contingenter consequan-tur se in actuali existentia. Isto modo Sortes et albedo, et superficies et color, et omne subiectum et sua passio, realiter distinguuntur, licet unum sine altero esse non possit. Dicuntur autem realiter distingui: quia sunt distinctae realitates.”
ibid: “Distinctio autem rationis est illa quae convenit rebus solum, ut habent esse in intellectu, nec eis convenit nullo intellectu actu intelligente, ita quod in realitatibus earum nulla est distinctio, nec secundum esse quod habent extra intellectum, sed tantum secundum esse quod in intellectua habent; quia enim de una et de eadem re format intellectus distinctos conceptus: ideo illa res stat sub uno conceptu distinguitur seipsa, ut stat sub alio.”
ibid: “Omnis distinctio, aut est realis, aut est rationis tantum. Sed generis et differentiae, non est distinctio realis. Ergo eorum est tantum distinction rationis.”
ibid., p. 172a: “Quarto. Omnis realitas prior, distincta realiter et essentialiter ab alia, est ab ea separabilis. Sed genus est prius differentia, sicut potentia actu, et in quibusdam, sed in his in quibus sunt plures formae, distinguitur essentialiter a differentia, ut concedit Scotus. Ergo Deus posset in istis facere genus sine differentia et per consequens posset facere animal quod nec esset rationale nec irrationale.”
Hyman and Walsh, Philsophy in the Middle Ages p. 589.
ibid., p. 582.
Soncinas, Quaestiones Metaphysicales Acutissimae … q. 37, p. 173a: “Primo. Quicquid praedicatur de aliquo in abstracto includitur in formali conceptu eius. Sed differentia superior praedicatur hoc modo de inferiori. ergo, etc. Maior patet: quia cum abstractum dicat tantum id quod ad naturam eius pertinet, nihil potest de eo praedicari nisi sit de ratione ipsius. Minor est Philosophus … dicit quod fixio est pedilitas: et per fixionem accipit differentiam inferiorem, per pedilitatem vero differentiam superiorem.”
Leibniz, Disputatio … pp. 17–18: “23. Si non sunt universalia ante mentis operationem, non datur compositio ante mentis operationem ex universali et individuante. Non est enim realis compositio, cujus non omnia membra sunt realia. Sed verum prius. E. Min. prob. Omne quod ante mentis operationem realiter ab altero ita differt, ut neutrum sit pars alterius vel ex toto vel ex parte, potest ab altero separari. Nam in adequate differentibus neutrum altero ad suum esse indiget. E. potest separari per potentiam DEI absolutam, et solum pars a toto ita ut id permaneat, est simpliciter inseparabilis. Min. prosyll probatur, daretur enim linea realiter neque recta neque curva, quod absurdissimum. v. Ruv. Logic de universal. q. 4. 24. Si non datur distinctio formalis ruit Haecceitas. Sed verum prius. E. Antequam probemus, de hac distinctione aliqua disserenda sunt, videri autem possunt Stahl. Comp. Metaph. c. 23. Soncin. l. 7. q. 35. Posnaniensis sent. d. 34. dubio 64. Tribuitur communiter Scoto ut media inter realem et rationis, unde ejus sectatores dicit Formalistae. Hac putat distingui attributa in Divinis et Relationes Personales ab essentia, quidditates rerum inter se a Dea inesse cognito, praedicata superiora ab inferioribus, genus a differentia, essentiam ab existentia; explicat eam Rhada quod sit inter duas realitates seu formalitates in subjecto identificatas, diversas vero in ordine ad intellectum, differre a Rationis distinctione, quod haec requirat ante se operationem mentis in actu. Sed mire perplexi sunt et inconstantes, ubi haec in actu exercito applicanda sunt. Nam si Haecceitas a specie differt, quod apta est distincte movere intellectum, quam male ad principium individui affertur, quod praeciso intellectu quaeri debet? quare necesse est majus quiddam sub eorum verbis latere. Sed id absurdum est, quodcunque sit, simulatque enim praeciso intellectu differunt, non sunt sibi identificata. 25. Posnaniensis illas formalitates interpretatur Conceptus objectivos et rationes intel-ligibiles, seu rem cum relatione ad conceptus in mente formales. Sed id nihil est, nam conceptus potius formalis fundatur in objectivo, si igitur etiam objectivus in formali, daretur circulus, ac dum utrumque, fundaretur neutrum, et evanesceret utrumque. Deinde Relatio illa intelligibilitatis esset vel ad conceptum Divinum, s. Ideas. Sed sic illa Relatio non esset realis, non enim cadit in DEUM accidens. E. nihil superesset distinctioni a parte rei. Vel ad verbum mentis, ut vocant creatum. Sed si omni intellectus creatus tolleretur, illa Relatio periret, et tamen res individuarentur, E. tunc seipsis. Adde quod Relatio illa si esset realis, haberet suam Haecceitatem, esset enim singularis, et ita infinitum. Praeterea est ad Ens in potentia, seu conceptum formalem, qui esse potest, et si dicas illam Rela-tionem formaliter differre a termino, quaero similiter de Relatione hujus Relationis in infinitum. Nam et ipsa Relatione ad intellectum indigeret.”
Antonio Ruvius, Locica Mexicana sive Commentarii in universam Aristotelis logicam (Coloniae: Amoldus Mylius Birkmannus, 1606), q. 4. n. 53. p. 151: “Est igitur prima opinio, universalitatem cuiuscunque naturae realem esse, atque ex se ei convenire, sicut ex se convenit unitas: unde ante operationem intellectus esse universalem cum sit una apta esse in mulits, vel a multis participari, et hanc universalitatem, cum sit ei essentialis, vel proprietas consequens essentiam, retinere in ipsismet singularibus.”
ibid., nos. 56–57, p. 154: “Quaestione praecendenti illam divisionem formalis unitatis tradere coepimus, quam dividi dicebamus, in unitatem formalem, qua aliquid dicitur in se formaliter unum, et in unitatem formalem, qua aliquid dicitur multis commune.”
ibid., n. 63, p. 160: “. natura, ut est in singularibus, non solum non est apta esse in multis, sed positivam habet repugnantiam, non aliunde provenientem, nisi ex parte conditionum, per quas divisa est, singularizata, et incommunicabilis effecta, ergo dum praescinditur ab eis, tollitur positiva repugnantia . . ”
S. Y. Watson, “A Problem for Realism ., pp. 67–68.
Petrus Posnaniensis, Commentaria in Doctrinam D. S. loannis Duns Scoti … (Venetiis: Marcus Ginammus, 1627), Lib. I., d. 8. q. 3, art. 3, p. 329b: “Formalitas accipitur pro omni ratione objectiva apta intellectum movere ad sui cognitionem . ”
ibid., Lib. I, d. 36, q. 1, p. 533a: “… multae proprietates conveniunt essentiae, quae non conveniunt existentiae.”
ibid., Lib. I, d. 8, disp. 1, q. 4, art. 3, p. 345b: “.. unde formalitas nihil aliud est, quam ratio objectiva sub qua unaquaeque res concipi potest ex natura rei, seu est aliquid repertum in re . . ”
Francis Suarez, On the Various Kinds of Distinctions p. 27.
Francis Suarez, On Formal and Universal Unity, trans. J. F. Ross ( Milwaukee, WI: Marquette University Press, 1964 ), p. 19.
Petrus Posnaniensis, Commentaria in Doctrinam D. S. loannis Lib. I, d. 8, disp. 1, q 4, art. 3. p. 344a: “Dico quod formalitates in aliquo obiecto intelligibili sint idem realiter obiecta ”
ibid., Lib. I, d. 8, disp. 1, q. 4 art. 3 p.344b: “Quia, quae distinguuntur formaliter, non distinguuntur subiecto ”
Leibniz, Disputatio … p. 18: “26. Inexplicabile est quomodo accidentia individualia ab Haecceitate oriantur, ex nostra enim sententia facile explicari potest, quia dantur dispositiones materiae ad formam, nullae vero speciei ad Haecceitatem. Vid. Herveum quodilib. 3, q. 9. contra Scot. apud Perer 1.c. et Scalig. Exerc. 307 ad Cardan no. 17. Atque Divina ita ope adjuti sententias generales absolvimus.”
Pererius, Benedicti Pererii de communibus omnium rerum naturalium principio et effec-tionibus p. 369: “… nam sicut ab hac et ab illa materia, vi mentis abstrahitur ratio quaedam materiae quae est communis materiis, similiter etiam ab hac at ab illa Haec-ceitate potest elici communis quaedam ratio Haecceitatis quae erit communis singulis Haecceitatibus: quare si propter huiusmodi communitatem negatur materia vel forma esse principium individuationis propter eandem negari etiam debet Haecceitas.”
Gracia, Introduction to the Problem of Individuation in the Early Middle Ages, 2nd. ed., p. 33.
ibid.
ibid.
Author information
Authors and Affiliations
Rights and permissions
Copyright information
© 1996 Springer Science+Business Media Dordrecht
About this chapter
Cite this chapter
McCullough, L.B. (1996). The Principles of Individuation Leibniz Rejects in the Disputatio . In: Leibniz on Individuals and Individuation. Philosophical Studies in Contemporary Culture, vol 3. Springer, Dordrecht. https://doi.org/10.1007/978-94-015-8684-9_3
Download citation
DOI: https://doi.org/10.1007/978-94-015-8684-9_3
Publisher Name: Springer, Dordrecht
Print ISBN: 978-90-481-4654-3
Online ISBN: 978-94-015-8684-9
eBook Packages: Springer Book Archive