Çevrecilik Söylemleri Ve Türkiye’deki Çevre Hareketlerinin Seyri / Environmental Discourses and the Course of Environmental Movements in Turkey
DOI:
https://doi.org/10.7596/taksad.v6i2.804Keywords:
Çevre, Çevrecilik, Çevre hareketleri, Ekolojik hareketler, Ekolojik söylem, Environment, Environmentalism, Environmental Movements, Ecological Movements, Ecological discourse.Abstract
Abstract
Environmentalism covers a whole of consistent ideological, philosophical and scientific practices for positively reorganizing the unequal relations between nature and society. In its process of historical evolution, the concept of environmentalism has embodied several political, philosophical and economic variables while other factors have lost their impact in the meantime. Therefore, environmentalism has undergone a number of theoretical and practical changes. While discourses of environmentalism configure their directions by relying upon different intellectual grounds, they build their social practices with reference to these political discourses. This study analyzes discursive dimensions of environmentalism and focuses upon the discursive reciprocity of the relation between intellectual arguments and political orientations in social practices. It further discusses the course of environmental movements regarding the values they have produced and concentrates on the socialization processes of environmental movements along with environmental discourses and practices.
Öz
Çevrecilik, doğa ve toplum arasındaki eşitsiz ilişkilerin olumlu yönde yeniden düzenlenmesi için, kendi içinde tutarlı ideolojik, felsefi ve bilimsel pratiklerin bütününü kapsar. Tarihsel seyri içinde düşünüldüğünde, çevrecilik düşüncesine çeşitli siyasal, felsefi ve ekonomik değişkenler dâhil olurken başka değişkenler önemini kaybetmiştir. Böylece çevrecilik hem teorik anlamda hem de pratikte farklılaşmıştır. Çevrecilik söylemleri birbirinden farklı düşünsel tabanlara yaslanarak siyasal söylemlerinin yönünü tayin ederken toplumsal pratiklerini de bu siyasal söylemler çerçevesinde inşa etmişlerdir. Bu çalışma çevreciliğin söylemsel boyutunu inceleyerek, düşünsel argümanlarla siyasal yönelimler arasındaki ilişkinin toplumsal pratikte nasıl söylemsel bir karşılık bulduğuna odaklanmaktadır. Bununla birlikte Türkiye’deki çevre hareketlerinin seyri çevre söylemlerinin ürettiği değerler içinde ele alınacak ve çevreci hareketlerin toplumsallaşma süreçleri çevre söylemleri ve pratikleriyle beraber değerlendirilecektir.
References
Brulle, R. J. (1996). Environmental Discourse and Social Movement Organizations: A Historical and Rhetorical Perspective on the Development of U. S. Environmental Organization Sociological Inquiry 66:1, 58-83.
Carter, N. (2007). Politics of the Environment: Ideas, Activism, Policy. New York: Cambridge University Pres
Çoban, A. (2002). Çevreciliğin İdeolojik Unsurlarının Eklemlenmesi. Ankara Üniversitesi SBF Dergisi, 57(3), 3-30.
Connolly, J. & Smith, G. (2003). Politics and the Environment from Theory to Practice. London: Routledge.
Dinçer, M. (1996). Çevre Gönüllü Kuruluşları, Ankara: Türkiye Çevre Vakfı.
Dobson, A. (2007). Green Political Thought. New York: Routledge.
Duru, B. (1995). Çevre Bilincinin Gelişim Sürecinde Türkiye’de Gönüllü Çevre Kuruluşları. Yayınlanmamış Yüksek Lisans Tezi. Ankara Üniversitesi.
Duru, B. (2002). Türkiye'de Çevrenin Siyasallaşması: Yeşiller Partisi Deneyimi. Mülkiye Dergisi, 256, 179-200.
Eckersley, R. (2003). Environmentalism and Political Theory: Toward an Ecocentric Approach. London: ULC.
Eckersley, R. (2006). Free Market Environmentalism: Friend or Foe?. H. G. Stephens (ed.), Contemporary Environmental Politics içinde (145-159). New York: Routledge.
Field, D. R.; Luloff, A. E. & Krannich R. (2002). Revisiting the origins of and Distinction between Natural Resource Sociology and Environmental Sociology. Society and Natural Resources, 15, 213-227.
Karataş, A. (2014). Toplumsal Çevre Bilincinin Yaygınlaştırılmasında Sivil Toplum Kuruluşlarının Rolü: Türkiye Örneği. Turkish Studies, 9(2), 855-867.
Kavas, A. (2011). Türkiye’de Gönüllü Çevre Örgütleri. Yayınlanmamış Yüksek Lisans Tezi. Ankara Üniversitesi.
Kaya, R. (2011). Bir Ekoloji Hareketi Olarak Yeşiller ve Türkiye’de Yeşiller Partisi. A4 Ofset, İstanbul.
Künar, A. (2002). Don Kişot’lar Akkuyu’ya Karşı; Anti Nükleer Hikâyeler. Başak Matbaacılık: Ankara.
O’Riordan, T. (1981) Environmentalism. London: Pion.
Özlüer, F.; Turhan, E. & Erensü, S. (2016) Türkiye’de Ekoloji Mücadelesi: Sınıfsal ve Tarihsel Arayüzler Arasında Nereden Nereye?. Sinan Erensü (der), İsyanın ve Umudun Dip Dalgasi içinde (15-39). Tekin Yayınları: İstanbul.
Pepper, D. (2008). Modern Environmentalism: An İntroduction. London: Routledge.
Sagoff, M. (2004). Price, Principle and the Environment. New York: Cambridge.
Şahin, Ü. (2007). Bir Sivil Toplum Teması Olarak Çevrecilik: Ekoloji Hareketlerinin Siyaset Dışına İtilmesi. Sivil Toplum Dergisi, 20.
Slocombe, D. (1984). Environmentalism: A Modem Synthesis. The Environmentalist,4, 281-285.
Talhir, G. (2002). The Political Ideology of Green Parties: From the Politics of Nature to Redefining the Nature of Politic New York: Palgrave Macmillan.
Downloads
Published
How to Cite
Issue
Section
License
All papers licensed under Creative Commons 4.0 CC-BY.- Share — copy and redistribute the material in any medium or format
- Adapt — remix, transform, and build upon the material for any purpose, even commercially.
Under the following terms:
Attribution — You must give appropriate credit, provide a link to the license, and indicate if changes were made. You may do so in any reasonable manner, but not in any way that suggests the licensor endorses you or your use.
- No additional restrictions — You may not apply legal terms or technological measures that legally restrict others from doing anything the license permits.
